برگشتن و پس گرفتن جهيزيه از خانه شوهر

از نظر عرف، اموالي كه زن طبق آداب و رسوم قديم به خانه شوهر مي آورد، مهريه است. در صورت اختلاف بين زوجين، جهيزيه متعلق به زوجه است، در واقع مرسوم است كه چنين اموالي را به خانه شوهر ببرند، مشروط بر اينكه تا زماني كه زن و شوهر با هم زندگي مي كنند، مهريه در محل باقي بماند. محل سكونت مشترك است و در صورت عدم زندگي مشترك زوجين به هر دليلي (جدايي يا طلاق)، زن حق انتقال مهريه خود را خواهد داشت. در خصوص دعوي استرداد جهيزيه و جلوگيري از اختلاف در ميزان مهريه، زوجه مي تواند مشخصات اموال مربوط به مهريه خود را در دفتري يادداشت كند. اين نوشته به اصطلاح فهرست مهريه است. استرداد جهيزيه مستلزم مستندات خاص خود بوده و داراي شرايط و مراحلي است كه در ادامه ضمن بررسي يك مورد عملي به آن پرداخته خواهد شد.

ليست مهريه اي كه زوجه تهيه مي كند بايد به امضاي زوج برسد. امضاي زوج به فهرست مهريه اعتبار مي دهد، اما اگر اثر انگشت زوج نيز در فهرست اموال زن باشد، اين موضوع اعتبار اين سند عادي را افزايش مي دهد. در فهرست اموال زوجه ذكر شده است كه مثلاً يخچال، ماشين لباسشويي، اجاق گاز و ... به عنوان جهيزيه ارائه مي شود.

لازم به ذكر است تا زماني كه زوج اين ملك را امضا نكرده باشد و در عين حال دو نفر نيز به عنوان شاهد در فهرست املاك امضا نكرده باشند، اين جهيزيه معتبر نخواهد بود و در مورد مهريه معتبر نخواهد بود. برگشت. بهتر است. به طوري كه شهود امضاء كننده تحت اموال مربوط به مهريه از اقوام مرد بوده و ترجيحاً زن نيستند. لازم به ذكر است پس از امضاي فهرست مهريه توسط زوج و دو شاهد، اين فهرست به سند عادي تبديل مي شود كه در صورت بروز اختلاف مي توان ادعاي زن را اثبات كرد.

در موردي ديگر، اگر مستقيماً بابت جهيزيه زوجه پول پرداخت شود و مثلاً با اين پرداخت، لوازم منزل مشترك خريداري شود، بايد براي هر يك از املاك خريداري شده به نام زوجه، فاكتور معتبر تنظيم شود. در زمان اختلاف زوجه بايد ثابت كند كه اقلامي كه خريده و به عنوان جهيزيه به خانه آورده در اختيار او بوده است. در اين مواقع ممكن است زوجه پولي بخرد اما هرگز آن را به خانه مشترك نبرد، مهم اين است كه اين اموال به صورت مهريه در اختيار شوهر قرار گيرد يا حداقل در دسترس و در اختيار او باشد.

همانطور كه گفته شد، فهرست اموال از نوع سند عادي محسوب مي شود، اما در صورتي كه فهرست اموال مربوط به مهريه در دفتر اسناد رسمي تنظيم شود، اين ورود به عنوان سند رسمي محسوب مي شود. همچنين امضاي زوجه در دفتر اسناد رسمي قابل تصديق است تا در صورت انكار و جعل و شك توسط زوج يا ديگران گواهي مذكور معتبر باشد.

اگرچه اين توصيه ها مطرح مي شود، اما در جامعه مرسوم نيست كه شوهر در دفتر اسناد رسمي حاضر شود و از او گواهي امضا بگيرد، اما معمولا خانواده زن فهرستي از اموال مربوط به مهريه را يادداشت مي كنند و از شوهر مي خواهند كه امضا كند. تحت آن سند عادي امضاء كند تا نشان دهد كه اقلام مذكور به عنوان جهيزيه به او داده شده است. همچنين در اين فهرست اموال مشخصات مهريه مشخص شده است كه مثلا چه ماركي دارد.

 

 

مدارك مورد نياز جهت تشكيل دادخواست استرداد جهيزيه

1- مدارك مؤيد وجود رابطه زناشويي يا فسخ آن ( سند ازدواج يا طلاق )

2- اسناد و مدارك مربوط به تسليم يا آوردن مال و جهيزيه به زندگي مشترك از قبيل: (فهرست مهريه - تهيه دليل - شهادت شهود - فهرست مهريه)

3- اسناد و مدارك تضييع و اسراف مهريه شامل: (تعقيب محل و شهادت شهود)

 

 

 

شرايط عمومي مطالبه استرداد جهيزيه

1- منزوي بودن و معلق نبودن و مشروط به حق.

۲- ذينفع خواهان.

3- احراز سمت خواهان از حيث اصالت يا وكالت

4- صلاحيت متقاضي

 

 

 

 شرايط اختصاصي استرداد جهيزيه:

1- مالكيت خواهان بر اموال مورد ادعا مانند فاكتورهاي خريد.

2- تسليم مال مورد اختلاف: براي اين امر فهرست مهريه (ليست سياه) كفايت مي كند. در صورت عدم وجود فهرست مهريه مي توانيد به شهادت شهود مراجعه و يا با ارائه دليل از شوراي حل اختلاف نسبت به تهيه و فهرست بندي اموال موجود در منزل مبني بر تقديم دادخواست اقدام نماييد. با توجه به اسناد موجود بايد ثابت شود كه مال به زوجين واگذار شده يا اين اموال وارد زندگي مشترك شده است.

3- وجود يا بقاي مهريه: زوجه بايد وجود مهريه را ثابت كند.

4- بايد ثابت كند كه مهريه در تصرف خوانده است و در صورتي كهمتهم اعلام مي كند كه مهريه تلف شده و متهم مجرم است، حكم محكوميت متهم به پرداخت بهاي مهريه در زمان تلف مي شود.

 

 

دادگاه صالح براي استرداد جهيزيه:

رسيدگي به دعاوي استرداد جهيزيه صلاحيت ذاتي دادگاه خانواده است و در خصوص صلاحيت محلي زوجه مي تواند در دادگاه محل اقامت خوانده يا دادگاه محل سكونت خود اقامه دعوا كند.

 

 

 

نحوه طرح دعوي استرداد جهيزيه:

دعواي استرداد جهيزيه يك دعوي مالي محسوب مي شود و چون عين اموال است، خواهان مي تواند هر مبلغي را كه بخواهد تسويه كند. اگر كمتر از 20 ميليون تومان حل و فصل كند، شوراي حل اختلاف صلاحيت دارد و بيش از 20 ميليون تومان، دادگاه صلاحيت دارد. بودن